Op Valentijnsdag denk ik aan hem. Al zolang ik me kan herinneren draait het op deze dag om de man van wie ik zoveel hield. Die warme persoon met z’n luisterend oor, creatieve geest en humor. De man met wie het overigens niet alleen maar koek en ei was, ik kon ook enorme ruzies met hem hebben en me vreselijk voor hem schamen. De man van wie ik nog steeds houd, maar die er helaas niet meer is: mijn vader. Valentijnsdag was zijn verjaardag. Inmiddels vieren we die al zes jaar niet meer.
Tijd vliegt niet alleen, het heelt ook wonden. Ik laat vandaag echt nog wel een traan, maar daarnaast verschijnt er een glimlach op m’n gezicht als ik aan hem denk. Aan hoe hij was, wat ik van hem heb geleerd, waarin ik op hem lijk en waarin ik juist van hem verschil.
Eén van de dingen waarin hij anders was dan ik, is dat hij het op jonge leeftijd al precies wist. Hij was 16 en voelde het aan alles: hij moest en zou naar zee. Hoe erg zijn ouders het er ook niet mee eens waren, hoe zwaar zijn eerste reis ook was en hoe hard hij ook moest studeren voor de Zeevaartschool, hij had zijn koers bepaald en ging ervoor. Varen was zijn lust en zijn leven en dat deed hij 46 jaar lang met ontzettend veel plezier.
Ik daarentegen had geen idee. Op de vraag wat ik later wilde worden schreef ik in klasgenotenboekjes ‘dat weet ik nog niet’. Ik twijfelde over mijn vakkenpakket, deed studiekeuzetesten en toen ik eenmaal ging studeren switchte ik na het eerste jaar alsnog. Uiteraard naar een lekker brede studie waar ik nog alle kanten mee op kon. De stages en de banen die daarop volgden, daar rolde ik min of meer in. Gewoon omdat dat zo ging. Omdat ik veel dingen leuk vond en ik het vuur vanbinnen niet zo hard voelde branden voor dat ene specifieke. Er was niets waar ik net zo hartstochtelijk voor wilde gaan als mijn vader.
Jarenlang stond ik er helemaal niet bij stil dat mijn leven zo liep. Ik deed de dingen die op m’n pad kwamen, ik had er plezier in, het was prima. Totdat ik geen plezier meer had en het niet meer prima was. Op mijn 29e waren de grenzen van mijn flexibiliteit te ver opgerekt. Het voelde alsof ik mezelf kwijtraakte, alsof er in mijn eigen leven te weinig ruimte was voor mij. Op aanraden van een vriendin ging ik aan de slag met een coach. Een traject van vier gesprekken vormde het begin van een mooie ontdekkingstocht naar wie ik ben en wat ik belangrijk vind.
Inmiddels ben ik bijna 34 en gevormd door alles wat ik heb gedaan, ontdekt en meegemaakt. Ik weet beter dan ooit waar mijn hart naar uit gaat, de koers is duidelijk. Toch sluit ik niet uit dat er interessante afslagen of omwegen komen waardoor die koers op later moment weer wordt bijgesteld. En dat is prima, zolang ik het daar zelf maar mee eens ben en plezier houd in wat ik doe.
Zo mijmer ik wat voor me uit op Valentijnsdag en bedenk me: of je het nou je hele leven al weet of dat je wat meer tijd en hulp nodig hebt, of het nu één ding is dat je doet of dat er heel veel is dat je leuk vindt, het doet er niet zoveel toe. Zolang je er plezier in hebt, ben je op koers!
