Afgelopen week was ik ziek. Ziek zijn komt natuurlijk nooit uit, maar nu écht niet. Ik had van alles te doen: teksten schrijven voor m’n website, nadenken over de vormgeving, bloggen en nog zoveel meer. Kortom, ik had het druk.
En daar was ‘ie dan… de griep. Al een paar dagen voelde ik ‘m aankomen; vermoeid, keelpijn en alles wat erbij hoort. Ik probeerde het te negeren. Met een beetje gezond eten, vroeg naar bed en wat extra vitaminepillen zou het vast over gaan. Maar nee, het grieperige gevoel bleef en ik besloot er uiteindelijk maar aan toe te geven.
Na veel slapen, netflixen en lezen trok de mist op en begon ik te zien wat er aan de hand was. Ik had het niet per sé druk, ik maakte me vooral druk. Er moest nu echt vaart achter m’n bedrijf, m’n site moest zo snel mogelijk online en ik moest ook nog leuke dingen doen. Moest, moest, moest. En van wie moest dat dan? Inderdaad, van mezelf. En waarom eigenlijk? Ik ben helemaal niet goed in moeten.
Ik had blijkbaar haast. En haastige spoed… juist.
Achter haast zit vaak angst. Waar was ik bang voor? Welke overtuigingen gingen er met me aan de haal? Jezelf zo’n vraag stellen en ‘m eerlijk beantwoorden is niet makkelijk, maar het helpt wel!
Ik was bang dat ik niet hard genoeg werk, links en rechts word ingehaald door andere coaches (het zijn er ook nogal wat), dat ik klanten misloop en uiteindelijk m’n geld niet kan verdienen met wat ik zo graag doe. Onbewust was ik mijn rotsvaste vertrouwen in de loop der dingen even kwijtgeraakt.
Gelukkig vormt angst een onafscheidelijk duo met verlangen. En onderzoeken wat je graag wilt is veel leuker. Weer aan het werk, dat is wat ik wil! Ik ben er na vier maanden sabbatical wel aan toe. Ik wil graag mensen begeleiden, inspireren en vooruitzicht bieden op een leuk(er) leven.
Die mensen komen echter niet vanzelf naar me toe. Daar moet ik wel wat voor doen en dat kost nou eenmaal tijd. Inspiratie en creatie houden ook niet zo van ‘moet nu’.
De rust in m’n hoofd keerde terug. Eigenlijk is het niet zo ingewikkeld. Het enige wat ik hoef te doen is pieken op de juiste momenten, genoeg rust en afstand nemen, geduld hebben en last but not least, erop vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, want dat komt het!
Dat weet ik natuurlijk al lang. Meestal gaat het ook prima, maar soms dus even niet. Gelukkig reikt de loop der dingen dan een helpende hand, in dit geval de griep. Kwam dat even goed uit!
