De afgelopen tijd heb ik een paar goede besluiten genomen. Eén daarvan is het aanschaffen van een Cinevillepas. Het is echt te gek! Met deze pas kan ik voor 19 euro per maand onbeperkt naar de film. Overdag, ’s avonds, doordeweeks, in het weekend. Altijd. Zo vaak ik maar wil. Niks zo fijn als m’n telefoon uitzetten, onderuit zakken in een bioscoopstoel en een paar uur helemaal in een andere wereld zijn.
Laatst stapte ik in de wereld van Paterson. Paterson is buschauffeur in het plaatsje Paterson. Alleen dat detail maakt de film voor mij al de moeite waard. Paterson leeft een leven waarin de dagen erg op elkaar lijken. Elke dag staat hij op hetzelfde tijdstip op, kust z’n vriendin wakker, drinkt zijn koffie, loopt naar z’n werk, doet z’n werk, luistert naar z’n klagende collega, loopt naar huis, laat de hond uit, gaat naar de kroeg, drinkt een biertje en gaat slapen. Een eenvoudig, overzichtelijk leven.
Op het eerste gezicht niet bijzonder, maar dat is het wel. Het bijzondere zit ‘m in de details. Details die hij als geen ander opmerkt. Hij kijkt en ziet, luistert en hoort, staat open. Hij merkt de toevalligste toevalligheden op op straat, luistert met een glimlach naar de conversaties tussen passagiers in zijn bus en raakt verzeild in mooie korte gesprekken met willekeurige vreemden.
Hoe alledaags het leven ook is, de details bieden hem genoeg inspiratie om te schrijven. De kleinste dingen zijn aanleiding voor de prachtigste gedichten. Zo mondt een blik op een luciferdoosje bijvoorbeeld uit in een liefdesgedicht. Zijn vriendin wil dat hij zijn gedichten publiceert, voor hem is het schrijven op zich genoeg. Gewoon omdat dat is wat hij doet, omdat de woorden opkomen en als vanzelf aan elkaar worden geregen tot zinnen. Beroemd worden hoeft van hem niet, het hoeft niet groots en meeslepend. Hij is tevreden.
Na de film dacht ik na over mijn eigen leven. Dat kent iets meer afwisseling dan dat van Paterson, maar heel groots en meeslepend is het nou ook weer niet. En dat is prima, ik ben tevreden. Ook, of juist, met hele kleine dingen. Toen ik altijd haast had, veel in m’n hoofd (of in m’n telefoon) zat en niet goed om me heen keek, zag ik die dingen meestal niet. Of ik zag ze wel, maar ik zag de schoonheid ervan niet. Nu ik meer stil sta en beter om me heen kijk met een zachtere open blik, is er ineens zoveel moois, leuks en grappigs te zien. Zomaar, op elke hoek van de straat.
De bloesem aan de bomen, een flard van een gesprek tussen twee voorbijgangers, een grappige sticker op een lantarenpaal of een vreemde die me zomaar groet. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker met een glimlach over straat ga. Sinds ik anders kijk, is niet alleen de wereld een stuk mooier, maar ben ik zelf ook een leuker mens.
Soms hoef je geen grote dingen te veranderen om het leven leuker te maken. Een andere bril opzetten kan al een hoop doen. Het zit ‘m in de details.
